1 . Könüldə min ğəmim vardır ki pünhan eyləmək olmaz
Bu həm bir ğəm ki el təənindən əfğan eyləmək olmaz
Nə müşkül dərd olursa bülünür aləmdə dərmanı
Nə müşkül dərdimiş eşqin ki dərman eyləmək olmaz
Fəna mülkınə çox əzm etmə ey dil çəkmə zəhmət kim
Bu tədbir ilə dəf-e-dərd-e-hicran eyləmək olmaz
Saqın könlüm yıxarsan pəndidən dəm vurma ey nasih
Həvaye nəfs ilə bir mülkü viran eyləmək olmaz
Dəhanin üzrə ləəlin istəmiş dil dəfı müşküldür
Görünməz heç cürmü yox yerə qan eyləmək olmaz
Dualar eylərəm məndən yana bir dəm güzar etməz
Nə çarə sehrilə sərvi xuraman eyləmək olmaz
Fuzuli aləm-e-qeyd işrəsən dəm vurma eşqidən
Kəmal-e-cəhl ilə dəəvaye irfan eyləmək olmaz
2. Tutulmuş könlümü camilə şadan eyləmək olmaz
əlilən pistənin ağzını xəndan eyləmək olmaz
sənə sözdür bu ki olsun sahiob nəzər zuhhad
qara torpağı hərgiz abı heyvan eyləmək olmaz
bulut qılan kimi cövlan orarda ildırım tiği
könül pərdələrində eşqi pinhan eyləmək olmaz
qılıc gər içsə alənm qanini sirablıq bilməz
səni uşşaq qətlindən pəşiman eyləmək olmaz
mənim göz yaşımı çıx gəl fələklərdən təmaşa qıl
hubabi qəsrilər içində tufan eyləmək olmaz
mənı məcnunni aqil eyləmək mümkin dəyil nasih
sözilən muşəkı nabi qan ki bir qan eyləmək olmaz
xətadənn keçdi ceyran qanini muşək eylədi sayib
demə üsyanı taət kofiri iman eyləmək olmaz .
3. Məskən ey bülbül sənə gəh şax güldür gəh qəfəs
Necə aşiqsən ki ahindən tutuşmaz xar o xəs
Yar kuyində gər olseydi müsəlmanlar yerim
Kafirəm gər rozeye rizvanə eylərdim həvəs
Kuh fəryade sidasın verdi fərhadin demin
Nəqşe şirindir verir avaz olub fəryadrəs
Naqə leyli məhmilin çəkmiş biaban seyrinə
Eylə məcnunu bu halətdən xəbərdar ey cərəs
Bir nəfəs qılmış həyatimdan həbibim sübhi tək
Nola gər bir mehr göstərsən mənə axir nəfəs
Xali etdim dil həvaye ixtilat-e-xəlqidən
Bəzme ğəmdə ney kimi həmdəm mənə fəryad bəs
Ey fuzuli gər sənə cəmiyyət-e-dildir murad
Bağla bir dildarə könlün ğeyridən peyvəndi kəs.
4. Mehri Könlümdə Nəhan Olduğun Ol Mah Bilir
Kimsə Bilməz, Fuqəra Sirr-I-Dilin Şah Bilir
Surman Ol Mahilə Hal-E-Dilimi Tanri Üçün
Biləli Onu Özüm Bilməzəm Allah Bilir
Gah Yüz Lütf Qilir Gah Təğaful Guya
Gah Bilməz Bu Giriftarliğim Gah Bilir
Can Fədə Eyləməgi Yara Həmin Mən Bilirəm
Bu Təriqi Demə Hər Ğafil O Gumrah Bilir
Nəzər-E-Lütf Dəriğ Etmə Fuzulidən Kim
Sənə Sidq Ilə Özün Bəndeye Dərgah Bilir
بیهوده مکن عمر گران صرف رفیقان
عمر صرف کسی کن که دلش جان تو باشد
امروز کسی محرم اسرار کسی نیست
ما تجربه کردیم کسی یار کسی نیست
آن نیست شجاعت که گلو چاک کنی
مردانگی آن است که دل پاک کنی
مولانا:
ماییم و موج دریا شب تا به روز تنها
خواهی بیا ببخشا خواهی برو جفا کن
دردی است غیر مردن کان را دوا نباشد
پس من چگونه گویم کین درد را دوا کن
ای ستاره ها که از جهان دور
چشمتان به چشم بی فروغ ماست
نامی از زمین و از بشر شنیده اید؟
در میان آبی زلال آسمان
موج دود و خون و آتشی ندیده اید
این غبار و مهنتی که در فضاست
ابن دیار وحشتی که در فضا رهاست
این سرای ظلمتی که آشیان ماست
در پی تباهی شماست!
ای ستاره ما سلاممان بهانه است
عشق ما دروغ جاودانه است
در زمین، زبان حق بریده اند
حق،زبان تازیانه است!
وآنکه صادقانه با تو درد دل کند
های های گریه ی شبان هاست!
ای ستاره ای ستاره غریب
از بشر مگوی و از زمین مپرس
زیر نعره ی گلوله های آشین
از صفای گونه های آتشین مپرس
زیر سیلی شکنجه های دردناک
از زوار چهره های نازنین مپرس
پیش چشم کودکان بی پناه
از نگاه مادران شرمگین مپرس
در جهنمی که از زمین جداست
در جهنمی که پیش دیده ی خداست
از لهیب کوره ها و کوه نعش ها
از غریو زنده ها میان شعله ها
بیش از این مپرس
بیش از این مپرس
ای ستاره ،ای ستاره غریب
ما اگر ز خاطر خدا نرفته ایم
پس چرا به داد ما نمی رسد
ما صدای گریه هایمان به آسمان رسید
از خدا چرا صدا نمی رسد؟
فریدون مشیری.
شقایق گفت :با خنده نه بیمارم، نه تبدارم
اگر سرخم چنان آتش حدیث دیگری دارم
گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی
نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شیدایی
یکی از روزهایی که زمین تبدار و سوزان بود
و صحرا در عطش می سوخت تمام غنچه ها تشنه
ومن بی تاب و خشکیده تنم در آتشی می سوخت
ز ره آمد یکی خسته به پایش خار بنشسته
و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود ز آنچه زیر لب
می گفت :
شنیدم سخت شیدا بود نمی دانم چه بیماری
به جان دلبرش افتاده بود- اما
طبیبان گفته بودندش
اگر یک شاخه گل آرد
ازآن نوعی که من بودم
بگیرند ریشه اش را و
بسوزانند
شود مرهم
برای دلبرش آندم
شفا یابد
چنانچه با خودش می گفت بسی کوه و بیابان را
بسی صحرای سوزان را به دنبال گلش بوده
و یک دم هم نیاسوده که افتاد چشم او ناگه
به روی من
بدون لحظه ای تردید شتابان شد به سوی من
به آسانی مرا با ریشه از خاکم جداکرد و
به ره افتاد
و او می رفت و من در دست او بودم
و او هرلحظه سر را
رو به بالاها
تشکر از خدا می کرد
پس از چندی
هوا چون کوره آتش زمین می سوخت
و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت
به لب هایی که تاول داشت گفت:اما چه باید کرد؟
در این صحرا که آبی نیست
به جانم هیچ تابی نیست
اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من
برای دلبرم هرگز
دوایی نیست
واز این گل که جایی نیست ؛ خودش هم تشنه بود اما!!
نمی فهمید حالش را چنان می رفت و
من در دست او بودم
وحالا من تمام هست او بودم
دلم می سوخت اما راه پایان کو ؟
نه حتی آب، نسیمی در بیابان کو ؟
و دیگر داشت در دستش تمام جان من می سوخت
که ناگه
روی زانوهای خود خم شد دگر از صبر اوکم شد
دلش لبریز ماتم شد کمی اندیشه کرد- آنگه
مرا در گوشه ای از آن بیابان کاشت
نشست و سینه را با سنگ خارایی
زهم بشکافت
زهم بشکافت
اما ! آه
صدای قلب او گویی جهان را زیرو رو می کرد
زمین و آسمان را پشت و رو می کرد
و هر چیزی که هرجا بود با غم رو به رو می کرد
نمی دانم چه می گویم ؟ به جای آب، خونش را
به من می داد و بر لب های او فریاد
بمان ای گل
که تو تاج سرم هستی
دوای دلبرم هستی
بمان ای گل
ومن ماندم
نشان عشق و شیدایی
و با این رنگ و زیبایی
و نام من شقایق شد
گل همیشه عاشق شد.
این چه شور است عزیزان که بهر انجمن است
شـاد و خـرم دل یـــاران و بـه دور از مــحــن اسـت
هــر طـرف مـی‌گـذرم بـانـگ طـرب مـی‌شــنـــوم
زانـکـه مـیـلاد حـسـن نـور دل بـوالـحـسـن اسـت
دخـتــر خـتــم رســولان پـــســـری آورده اســـت
کـه جـمـالـش حـسـن و نـام نـکـویش حسن است
ســروی آزاد عــیـــان گـشـتـه کــه از خـرمیـش
جـلـوه بـاغ بـهـشـت است و صفای چمن است
شـهــر یـثـرب شـده فـرخـنـده ز مـیــلاد حــســن
وز تـجـلـی رخ او بـر مـه و خور طعنه زن است
تـهـنــیـت گــوی مــلائــک بـه زمــیــن آمـــده‌انـد
که فضا خوش نفس از مشگ و عبیر ختن است
شـیــعــیــان شــاد و فـرحـنـاک ز مـولـود حسن
شادمان خاطـر سرگشته هر مرد و زن است
صـبــر ایــوب فــرامـوش شــد از خــاطــره‌هــا
دیـده خـلـق جـهـان خـیره به صبر حسن است
پـســر فــاطــمـه از مــهــر بــه یــاران نـظــری
دیـده‌هـا سـوی تـو ای دلـبـر شیرین سخن است
تـو «حـیاتی» چه غـم از وحشت محشـر داری
کـه حـسـن روز جـزا دافـــع رنـج و مِـحـن اسـت
"حیاتی"